Αγαπητοί Συνάνθρωποι.
Ίσως ήρθε η ώρα να συγκεράσουμε την σημερινή πραγματικότητα με την εμπειρία του
παρελθόντος και σαν ανθρωπότητα να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Η σημερινή πραγματικότητα είναι αισθητά διαφορετική από αυτήν του 19ου ή του 20ου
αιώνα. Ας σταχυολογήσουμε μερικά από τα νεα δεδομένα.
Υπάρχει μια παγκοσμιοποίηση δυο ταχυτήτων.
Η πρώτη ταχύτητα έχει να κάνει με το "κεφάλαιο" που κυριολεκτικά κάνει
πάρτυ,εκμεταλευόμενο εμπορικές συμφωνίες που καθιστουν τα σύνορα ώς μη γενόμενα σε
εμπορικο επίπεδο, σε συδυασμό με ένα τραπεζικό πάρτυ κερδοσκοπίας ανευ
προηγουμένου και μια θολή αίσθηση που καλιεργήται στον κόσμο ότι ο
νεοφιλελευθερισμός είναι η μόνη κυρίαρχη ιδεολογία.
Η δεύτερη ταχύτητα έχει να κάνει με την παγκοσμιοποιήση των ανθρώπων. Σήμερα είναι
πιο εύκολο από πότε οι ανθρωποί να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, οι αποστάσεις πρακτικά
μηδενίζονται και οι ανταλλαγή αγωνιών και απόψεων είναι πιο εύκολη από ποτέ. Αυτή η
δεύτερη ταχύτητα δυστυχώς λειτουργεί πιο αργά, παρόλα αυτά δείχνει να ανησυχεί το
παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καθεστώς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και αυτό
φαίνεται από την αγωνία του να ελέγξει την κατάσταση στο διαδίκτυο και τις
τηλεπικοινωνίες τάχιστα, και αυτό γιατί κάθε μέρα που περνάει είμαστε πιο κοντά σε μια
μεγαλύτερη παγκόσμια συνειδηση.
Ποια θα είναι όμως αυτή η συνείδηση;
Ας απλουστεύσουμε τα πράγματα λιγάκι. Ο πλανήτης Γη στον οποίο αντικειμενικά
περιοριζόμαστε έχει συγκεκριμένους και πεπερασμένους πόρους, απο τους οποίους πρέπει
να επιβιώσουμε και να ευημερήσουμε όλοι. Ας φανταστούμε την όλη διαδικασία σαν ένα
τραπέζι μεταξύ έστω 30 φίλων. Αν σε μια τέτοια διαδικασία ο ένας απο τους 30 με διάφορα
τερτίπια πέρνει το φαγητό πριν αυτό φτάσει στο τραπέζι , το χώνει σε ένα τσουβάλι με
σκοπο να το πουλήσει αργότερα στους ομοτράπεζους του, ενώ ταυτόχρονα τρώει τον
αγλέορα , σε πόση ώρα πιστεύετε ότι οι υπολοιποι 29 θα τον είχαν κάνει ασήκωτο; Είναι
ακριβώς αυτό και όχι κάτι άλλο το οποίο συμβαίνει αυτή τη στιγμή, απλά τα μεγέθη είναι
πιο μεγάλα και προφανώς δεν υπάρχει η αμεσότητα που θα υπήρχε μεταξύ ομοτράπεζων,
με αποτέλεσμα η εικόνα να είναι πιο θολή και δυσνόητη. Η κεντρική ιδέα είναι η ίδια όμως.
Από την άλλη η κοινωνία της πληροφορίας βοηθάει να ξεσκεπαστεί αυτή η κατάσταση και
μέρα με την μέρα περισσότεροι άνθρωποι έχουν αυτή την αντίληψη
Στην σημερινή εποχή έχουμε διάφορα περίεργα φαινόμενα:
1.Το χρήμα από μέσο ανταλλαγής θεωρείται αγαθό (για πολλούς το μεγαλύτερο υλικό
αγαθό) παρότι αυτό καθεαυτό δεν είναι ούτε καύσιμο, ούτε τρόφιμο ούτε καν συσκευή. Αν
αύριο αποφασίζαμε σαν άνθρωποι να θεωρήσουμε ότι το ευρώ έχει μηδενική αξία και
τίποτα δεν μπορεί κανείς να αγοράσει με αυτό, η καλύτερη του χρησιμότητα θα ήταν ίσως
να κάνει το βαρίδι σε μια πετονιά ψαρέματος. Είναι καθαρά θέμα συνθηκών μεταξύ
κρατών και οργανισμών το πώς χρησιμοποιείτε το χρήμα. Είναι πια ξεκάθαρο πως
χρησιμοποιούσαμε το χρήμα λάθος, ο τρόπος τοκισμού του χρήματος παρήγαγε
περισσότερο χρήμα (με την μορφή χρέους) σε αναντιστοιχία με τα παραγόμενα αγαθά,
έχουμε τελικά ανθρώπους που παράγοντας τίποτα απλά επειδή είχαν χρήματα τα οποία
πολλαπλασίασαν μέσω τοκισμού να επιθυμούν να αποκτήσουν με αυτά πραγματικά αγαθά
και μάλιστα επειδή το χρήμα λόγω χρέους (το οποίο δημιουργήθηκε τόσο με "νόμιμες" όσο
και "παράνομες" πρακτικές) έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη να επιθυμούν να αγοράσουν
χώρες ολόκληρες και μάλιστα με το μέγιστο δυνατό κέρδος. Είναι εντυπωσιακό σήμερα πως
αντί να παραδεχτούμε ότι "κύριοι έχουμε κάνει λάθος" και να βάλουμε τα πράγματα σε μια
σωστή βάση ώστε να ευημερήσουν οι άνθρωποι και όχι οι αριθμοί, προτιμάμε επειδή το
συγκεκριμένο "λάθος" συμφέρει συγκεκριμένους ανθρώπους να μην το αποκαλύπτουμε
στον πολύ κόσμο και αξιωματικά να θεωρούμε ό,τι κάναμε σωστό. Μα είναι κατάφωρα
λάθος και όποιος αρνείται να το δεί αυτό είναι είτε χαζός είτε έχει ιδιωτικό συμφέρον από
αυτή την ιστορία. Μια κάποια λύση θα ήταν να συνδεθεί το χρήμα και το επιτόκιο με την
αγοραστική δύναμη που εξασφαλίζει με τρόπο τέτοιο που να εξασφαλίζει ότι αυτός που
δάνεισε χρήματα ικανά να αγοράσει 1 κιλό πατάτες όταν τα πάρει πίσω να μπορεί να
αγοράσει ένα κιλό πατάτες και να έχει ίσως και ένα μικρό κέρδος, αλλά σε καμία
περίπτωση το χρήμα δεν μπορεί πια να παράγει χρήμα.Η αυτορύθμιση της αγοράς δεν
λειτουργεί,τόσο απλά, ένας αγωγιάτης θα χώριζε καλύτερα 2 βουγιών άχερα από τις
αγορές.-
2. Η εργασία είναι λιγότερο απαραίτητη από ποτέ, μπορεί εδώ διάφοροι μαρξιστές να
ξεσκίσουν τα ιμάτια τους, μα αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Η τεχνολογία έχει προχωρήσει πια τόσο πολύ που πραγματικά δεν είναι απαραίτητο να
δουλεύουμε τόσες ώρες, και ειδικά ως εργάτες. Η αυτοματοποίηση κάθε μορφής
παραγωγής δίνει διαρκώς μεγαλύτερο αποτέλεσμα με μικρότερη προσπάθεια από ποτέ. Το
όνειρο των πρώτων κατασκευαστών μηχανών "να ελαφρώσουν τον κόπο του ανθρώπου"
έγινε μια ζοφερή πραγματικότητα στην οποία οι κάτοχοι της μεγάλης παραγωγής αυξάνουν
διαρκώς την παραγωγή τους και το κέρδος τους και μειώνουν διαρκώς τις θέσεις
εργασίας.Αν δούμε την θέση εργασίας από ένα άλλο πρίσμα η θέση εργασίας είναι και ένα
μέσο διάχυσης του πλούτου, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας μειώνουμε ουσιαστικά και την
διάχυση του πλούτου. Αυτό ξεκάθαρα οδηγεί σε συγκέντρωση πλούτου σε λιγοστά
χέρια.Αντί όλο αυτό να οδηγήσει σε λιγότερες ώρες εργασίας με περισσότερες θέσεις
εργασίας ορθολογικά αμειβόμενες με βάση μια αξιοπρεπή διαβίωση εξαιτίας της
απληστίας συγκεκριμένων ανθρώπων οδηγούμαστε σε μια ξέφρενη κούρσα επιβίωσης του
ισχυροτέρου.Μια κούρσα που τελικά αναιρεί τα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού, αν
τελικά είναι να επιστρέψουμε στο νόμο της ζούγκλας με αντικατάσταση των μυών,
δοντιών,νυχιών με το χρήμα προσωπικά προτιμώ τα νύχια και τα δόντια, τουλάχιστον
δείχνουν πιο τίμια.
3. Τηλεοπτική κοινοβουλευτική-διαδικτυακή δημοκρατία.
Σε όλες σχεδόν τις χώρες έχουμε το φαινόμενο η ενημέρωση να περνάει μέσα από τα
φίλτρα τού εκάστοτε καναλάρχη με αποτέλεσμα να έχουμε οξύμωρα αποτελέσματα όπως
π.χ. να μαθαίνουμε τις συνέπειες μιας απεργιακής κινητοποίησης και όχι την αιτία της ή τα
αιτήματα των απεργών. Έχουμε το φαινόμενο
στο πολιτικό σκηνικό να προβάλλονται διαρκώς συγκεκριμένοι άνθρωποι και να
αποκλείονται άλλοι. Αυτό όπως καταλαβαίνετε οδηγεί σε παρωδία την έννοια της
δημοκρατίας. Θα πρέπει σε ένα νεο σύνταγμα πέραν τις λογοδοσίας, της ανακλητότητας
και της δεσμευτικής εντολής να υπάρχει σαφέστατα και υποχρέωση προς τα Μ.Μ.Ε. να
προβάλουν όλες τις απόψεις καθώς και όλα τα νομοθετήματα που ψηφίζονται.
Στην παρούσα κατάσταση καλώς ή κακώς δεν ζούμε μια παγκόσμια δημοκρατία ούτε μια
παγκόσμια επανάσταση, αυτό ίσως το δούμε αργότερα.
Είναι η Ελλάδα η χώρα που βρίσκεται κάτω από τις πιέσεις του συγκεκριμένου κυκλώματος
παρασιτισμού και κερδοσκοπίας, γι αυτό η λύση πρέπει να είναι εθνική και για κάθε έθνος.
Δεν έχει να κάνει με το ότι είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι από τους άλλους, είμαστε απλά
διαφορετικοί. Με κοινές καταβολές,γλώσσα,γεωγραφικό χώρο και σε μεγάλο βαθμό
θρησκεία και παράδοση μπορούμε να συνεννοηθούμε καλύτερα και να έχουμε λιγότερα
"χαλασμένα τηλέφωνα" μεταξύ μας, ενώ ταυτόχρονα τα εθνικά σύνορα μπορούν
λειτουργούν σαν φραγμός για τις διαθέσεις της παγκόσμιας ελίτ. Αν εδώ καταφέρουμε να
ελευθερωθούμε δίνουμε το σύνθημα και κυρίως ελπίδα στους άλλους λαούς.Όλοι οι λαοί
στην πλειοψηφία τους βασικά τρία πράγματα θέλουν κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία και
δικαίωμα στην επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας, το πως τελικά θα επιτευχθεί αυτό
είναι ίσως και δευτερεύων, δηλαδή αν θα επιτύχουμε τους στόχους με δεξιά ή αριστερή
προσέγγιση είναι εν τέλει αδιάφορο.
Άποψη μου είναι ότι κάθε προσέγγιση έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Ο σοσιαλισμός ας
πούμε στις περισσότερες περιπτώσεις επιτγχάνει επιδόσεις στην υγεία την παιδεία και
δίνει ένα κατώτατο δίκτυ ασφαλείας στον πληθυσμό,ενώ λιγότερο καλές σε τεχνολογική
πρόοδο.Ενα από τα προβλήματα είναι ότι μετά απο χρόνια καθεστωποιείται και καταλήγει
να δημιουργεί φαινόμενα νομενκλατούρας και άρχουσας τάξης μέσα στα στελέχη του
εκάστοτε σοσιαλιστικού ή κομμουνιστικού κόμματος.Ο καπιταλισμός απ' την άλλη και
ειδικά ο ακραίος όπως εμφανίζεται σήμερα παράγει μεν τεχνολογική πρόοδο από την άλλη
όμως αφαιρεί κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους και παροχής στον απλό πολίτη, εξιψώνει το
άτομο σε υπερθετικό βαθμό έναντι της κοινωνίας και τσακίζει τις ελευθερίες μέσω της
φτώχειας ενός μεγάλου κομματιού του πληθυσμού, ενώ παράλληλα οδηγεί σε
απολυταρχία επίσης της άρχουσας τάξης μέσω ελέγχου που ασκείται από τα ΜΜΕ, την
διαφθορά και την αλλοίωση της εικόνας της πραγματικότητας.
Μπορούμε τελικά να τα έχουμε όλα; Γιατί όχι;
Ας σκεφτούμε απλοϊκά. Όταν κυκλοφορώ στον εθνικό με το αυτοκίνητο έχει οριστεί ένα
όριο ταχύτητας το οποίο υπάρχει για να μην γίνομαι επικίνδυνος για τον εαυτό μου ή τους
υπόλοιπους, μάλιστα υπάρχει και όριο χαμηλής ταχύτητας γιατί και η υπερβολικά μικρή
ταχύτητα επίσης δημιουργεί κίνδυνους. Από την άλλη στην κατοχή κεφαλαίου ή περιουσίας
δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα παρότι είναι πολλαπλά επικίνδυνο το να είναι συγκεντρωμένα
τεράστια ποσά σε πολύ λίγα χέρια.
Χρειάζεται λοιπόν όριο τόσο στον πλουτισμό όσο και στη φτώχεια και μάλιστα με τέτοιο
τρόπο ώστε ο πλούσιος να μην γίνεται αδιάφορος όσον αφορά την εξέλιξη του (και δεν
μιλάμε εδώ τόσο για την περιουσιακή αλλά για την επιχειρηματική), και ο φτωχός να μην
γίνεται τεμπέλης αλλά να επιδιώκει το παραπάνω, δεν μιλάμε απλά για αναδιανομή του
πλούτου μιλάμε για μόνιμες ασφαλιστικές δικλείδες που θα εξασφαλίζουν την βιωσιμότητα
των κοινωνιών αλλά και την εξέλιξη τους,τόσο τεχνολογικά όσο και κοινωνικά.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση είναι η εγκατάσταση
δημοκρατίας και η επιδίωξη της σε παγκόσμιο επίπεδο με όρους τέτοιους
που θα εξασφαλίζουν ότι η πραγματική ενημέρωση στον πολίτη για τα τεκταινόμενα,η
πραγματική πολυφωνία, και η ισότιμη δυνατότητα διεκδίκησης της εξουσίας από τον κάθε
πολιτικό σχηματισμό είναι αδιαπραγμάτευτα και αδιάφορα από την χρηματική ή εξουσιακή
κατάσταση του καθενός.
Πολλοί λεν ότι η κρίση είναι καπιταλιστική άλλοι ότι είναι πολιτιστική,είτε αξιών είτε
ωχαδερφισμού του κάθε λαού. Μα πάνω από όλα αυτή η κρίση είναι κρίση δημοκρατίας ή
καλύτερα της έλλειψης της.
Προτείνω να ξεκινήσουμε σαν Ε.ΠΑ.Μ. τη διερεύνηση ευρύτατου μετώπου για την
εγκατάσταση πραγματικής δημοκρατίας τόσο σε αυτό τον τόπο όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει μετά ας τσακωθούμε για τα επιμέρους αλλά
πρώτα από όλα πρέπει να διέκδικήσουμε μια ουσιαστική δημοκρατία.
Πηγή ΕΠΑΜ Πολιτικος Διάλογος
Ίσως ήρθε η ώρα να συγκεράσουμε την σημερινή πραγματικότητα με την εμπειρία του
παρελθόντος και σαν ανθρωπότητα να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Η σημερινή πραγματικότητα είναι αισθητά διαφορετική από αυτήν του 19ου ή του 20ου
αιώνα. Ας σταχυολογήσουμε μερικά από τα νεα δεδομένα.
Υπάρχει μια παγκοσμιοποίηση δυο ταχυτήτων.
Η πρώτη ταχύτητα έχει να κάνει με το "κεφάλαιο" που κυριολεκτικά κάνει
πάρτυ,εκμεταλευόμενο εμπορικές συμφωνίες που καθιστουν τα σύνορα ώς μη γενόμενα σε
εμπορικο επίπεδο, σε συδυασμό με ένα τραπεζικό πάρτυ κερδοσκοπίας ανευ
προηγουμένου και μια θολή αίσθηση που καλιεργήται στον κόσμο ότι ο
νεοφιλελευθερισμός είναι η μόνη κυρίαρχη ιδεολογία.
Η δεύτερη ταχύτητα έχει να κάνει με την παγκοσμιοποιήση των ανθρώπων. Σήμερα είναι
πιο εύκολο από πότε οι ανθρωποί να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, οι αποστάσεις πρακτικά
μηδενίζονται και οι ανταλλαγή αγωνιών και απόψεων είναι πιο εύκολη από ποτέ. Αυτή η
δεύτερη ταχύτητα δυστυχώς λειτουργεί πιο αργά, παρόλα αυτά δείχνει να ανησυχεί το
παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καθεστώς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και αυτό
φαίνεται από την αγωνία του να ελέγξει την κατάσταση στο διαδίκτυο και τις
τηλεπικοινωνίες τάχιστα, και αυτό γιατί κάθε μέρα που περνάει είμαστε πιο κοντά σε μια
μεγαλύτερη παγκόσμια συνειδηση.
Ποια θα είναι όμως αυτή η συνείδηση;
Ας απλουστεύσουμε τα πράγματα λιγάκι. Ο πλανήτης Γη στον οποίο αντικειμενικά
περιοριζόμαστε έχει συγκεκριμένους και πεπερασμένους πόρους, απο τους οποίους πρέπει
να επιβιώσουμε και να ευημερήσουμε όλοι. Ας φανταστούμε την όλη διαδικασία σαν ένα
τραπέζι μεταξύ έστω 30 φίλων. Αν σε μια τέτοια διαδικασία ο ένας απο τους 30 με διάφορα
τερτίπια πέρνει το φαγητό πριν αυτό φτάσει στο τραπέζι , το χώνει σε ένα τσουβάλι με
σκοπο να το πουλήσει αργότερα στους ομοτράπεζους του, ενώ ταυτόχρονα τρώει τον
αγλέορα , σε πόση ώρα πιστεύετε ότι οι υπολοιποι 29 θα τον είχαν κάνει ασήκωτο; Είναι
ακριβώς αυτό και όχι κάτι άλλο το οποίο συμβαίνει αυτή τη στιγμή, απλά τα μεγέθη είναι
πιο μεγάλα και προφανώς δεν υπάρχει η αμεσότητα που θα υπήρχε μεταξύ ομοτράπεζων,
με αποτέλεσμα η εικόνα να είναι πιο θολή και δυσνόητη. Η κεντρική ιδέα είναι η ίδια όμως.
Από την άλλη η κοινωνία της πληροφορίας βοηθάει να ξεσκεπαστεί αυτή η κατάσταση και
μέρα με την μέρα περισσότεροι άνθρωποι έχουν αυτή την αντίληψη
Στην σημερινή εποχή έχουμε διάφορα περίεργα φαινόμενα:
1.Το χρήμα από μέσο ανταλλαγής θεωρείται αγαθό (για πολλούς το μεγαλύτερο υλικό
αγαθό) παρότι αυτό καθεαυτό δεν είναι ούτε καύσιμο, ούτε τρόφιμο ούτε καν συσκευή. Αν
αύριο αποφασίζαμε σαν άνθρωποι να θεωρήσουμε ότι το ευρώ έχει μηδενική αξία και
τίποτα δεν μπορεί κανείς να αγοράσει με αυτό, η καλύτερη του χρησιμότητα θα ήταν ίσως
να κάνει το βαρίδι σε μια πετονιά ψαρέματος. Είναι καθαρά θέμα συνθηκών μεταξύ
κρατών και οργανισμών το πώς χρησιμοποιείτε το χρήμα. Είναι πια ξεκάθαρο πως
χρησιμοποιούσαμε το χρήμα λάθος, ο τρόπος τοκισμού του χρήματος παρήγαγε
περισσότερο χρήμα (με την μορφή χρέους) σε αναντιστοιχία με τα παραγόμενα αγαθά,
έχουμε τελικά ανθρώπους που παράγοντας τίποτα απλά επειδή είχαν χρήματα τα οποία
πολλαπλασίασαν μέσω τοκισμού να επιθυμούν να αποκτήσουν με αυτά πραγματικά αγαθά
και μάλιστα επειδή το χρήμα λόγω χρέους (το οποίο δημιουργήθηκε τόσο με "νόμιμες" όσο
και "παράνομες" πρακτικές) έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη να επιθυμούν να αγοράσουν
χώρες ολόκληρες και μάλιστα με το μέγιστο δυνατό κέρδος. Είναι εντυπωσιακό σήμερα πως
αντί να παραδεχτούμε ότι "κύριοι έχουμε κάνει λάθος" και να βάλουμε τα πράγματα σε μια
σωστή βάση ώστε να ευημερήσουν οι άνθρωποι και όχι οι αριθμοί, προτιμάμε επειδή το
συγκεκριμένο "λάθος" συμφέρει συγκεκριμένους ανθρώπους να μην το αποκαλύπτουμε
στον πολύ κόσμο και αξιωματικά να θεωρούμε ό,τι κάναμε σωστό. Μα είναι κατάφωρα
λάθος και όποιος αρνείται να το δεί αυτό είναι είτε χαζός είτε έχει ιδιωτικό συμφέρον από
αυτή την ιστορία. Μια κάποια λύση θα ήταν να συνδεθεί το χρήμα και το επιτόκιο με την
αγοραστική δύναμη που εξασφαλίζει με τρόπο τέτοιο που να εξασφαλίζει ότι αυτός που
δάνεισε χρήματα ικανά να αγοράσει 1 κιλό πατάτες όταν τα πάρει πίσω να μπορεί να
αγοράσει ένα κιλό πατάτες και να έχει ίσως και ένα μικρό κέρδος, αλλά σε καμία
περίπτωση το χρήμα δεν μπορεί πια να παράγει χρήμα.Η αυτορύθμιση της αγοράς δεν
λειτουργεί,τόσο απλά, ένας αγωγιάτης θα χώριζε καλύτερα 2 βουγιών άχερα από τις
αγορές.-
2. Η εργασία είναι λιγότερο απαραίτητη από ποτέ, μπορεί εδώ διάφοροι μαρξιστές να
ξεσκίσουν τα ιμάτια τους, μα αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Η τεχνολογία έχει προχωρήσει πια τόσο πολύ που πραγματικά δεν είναι απαραίτητο να
δουλεύουμε τόσες ώρες, και ειδικά ως εργάτες. Η αυτοματοποίηση κάθε μορφής
παραγωγής δίνει διαρκώς μεγαλύτερο αποτέλεσμα με μικρότερη προσπάθεια από ποτέ. Το
όνειρο των πρώτων κατασκευαστών μηχανών "να ελαφρώσουν τον κόπο του ανθρώπου"
έγινε μια ζοφερή πραγματικότητα στην οποία οι κάτοχοι της μεγάλης παραγωγής αυξάνουν
διαρκώς την παραγωγή τους και το κέρδος τους και μειώνουν διαρκώς τις θέσεις
εργασίας.Αν δούμε την θέση εργασίας από ένα άλλο πρίσμα η θέση εργασίας είναι και ένα
μέσο διάχυσης του πλούτου, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας μειώνουμε ουσιαστικά και την
διάχυση του πλούτου. Αυτό ξεκάθαρα οδηγεί σε συγκέντρωση πλούτου σε λιγοστά
χέρια.Αντί όλο αυτό να οδηγήσει σε λιγότερες ώρες εργασίας με περισσότερες θέσεις
εργασίας ορθολογικά αμειβόμενες με βάση μια αξιοπρεπή διαβίωση εξαιτίας της
απληστίας συγκεκριμένων ανθρώπων οδηγούμαστε σε μια ξέφρενη κούρσα επιβίωσης του
ισχυροτέρου.Μια κούρσα που τελικά αναιρεί τα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού, αν
τελικά είναι να επιστρέψουμε στο νόμο της ζούγκλας με αντικατάσταση των μυών,
δοντιών,νυχιών με το χρήμα προσωπικά προτιμώ τα νύχια και τα δόντια, τουλάχιστον
δείχνουν πιο τίμια.
3. Τηλεοπτική κοινοβουλευτική-διαδικτυακή δημοκρατία.
Σε όλες σχεδόν τις χώρες έχουμε το φαινόμενο η ενημέρωση να περνάει μέσα από τα
φίλτρα τού εκάστοτε καναλάρχη με αποτέλεσμα να έχουμε οξύμωρα αποτελέσματα όπως
π.χ. να μαθαίνουμε τις συνέπειες μιας απεργιακής κινητοποίησης και όχι την αιτία της ή τα
αιτήματα των απεργών. Έχουμε το φαινόμενο
στο πολιτικό σκηνικό να προβάλλονται διαρκώς συγκεκριμένοι άνθρωποι και να
αποκλείονται άλλοι. Αυτό όπως καταλαβαίνετε οδηγεί σε παρωδία την έννοια της
δημοκρατίας. Θα πρέπει σε ένα νεο σύνταγμα πέραν τις λογοδοσίας, της ανακλητότητας
και της δεσμευτικής εντολής να υπάρχει σαφέστατα και υποχρέωση προς τα Μ.Μ.Ε. να
προβάλουν όλες τις απόψεις καθώς και όλα τα νομοθετήματα που ψηφίζονται.
Στην παρούσα κατάσταση καλώς ή κακώς δεν ζούμε μια παγκόσμια δημοκρατία ούτε μια
παγκόσμια επανάσταση, αυτό ίσως το δούμε αργότερα.
Είναι η Ελλάδα η χώρα που βρίσκεται κάτω από τις πιέσεις του συγκεκριμένου κυκλώματος
παρασιτισμού και κερδοσκοπίας, γι αυτό η λύση πρέπει να είναι εθνική και για κάθε έθνος.
Δεν έχει να κάνει με το ότι είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι από τους άλλους, είμαστε απλά
διαφορετικοί. Με κοινές καταβολές,γλώσσα,γεωγραφικό χώρο και σε μεγάλο βαθμό
θρησκεία και παράδοση μπορούμε να συνεννοηθούμε καλύτερα και να έχουμε λιγότερα
"χαλασμένα τηλέφωνα" μεταξύ μας, ενώ ταυτόχρονα τα εθνικά σύνορα μπορούν
λειτουργούν σαν φραγμός για τις διαθέσεις της παγκόσμιας ελίτ. Αν εδώ καταφέρουμε να
ελευθερωθούμε δίνουμε το σύνθημα και κυρίως ελπίδα στους άλλους λαούς.Όλοι οι λαοί
στην πλειοψηφία τους βασικά τρία πράγματα θέλουν κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία και
δικαίωμα στην επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας, το πως τελικά θα επιτευχθεί αυτό
είναι ίσως και δευτερεύων, δηλαδή αν θα επιτύχουμε τους στόχους με δεξιά ή αριστερή
προσέγγιση είναι εν τέλει αδιάφορο.
Άποψη μου είναι ότι κάθε προσέγγιση έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Ο σοσιαλισμός ας
πούμε στις περισσότερες περιπτώσεις επιτγχάνει επιδόσεις στην υγεία την παιδεία και
δίνει ένα κατώτατο δίκτυ ασφαλείας στον πληθυσμό,ενώ λιγότερο καλές σε τεχνολογική
πρόοδο.Ενα από τα προβλήματα είναι ότι μετά απο χρόνια καθεστωποιείται και καταλήγει
να δημιουργεί φαινόμενα νομενκλατούρας και άρχουσας τάξης μέσα στα στελέχη του
εκάστοτε σοσιαλιστικού ή κομμουνιστικού κόμματος.Ο καπιταλισμός απ' την άλλη και
ειδικά ο ακραίος όπως εμφανίζεται σήμερα παράγει μεν τεχνολογική πρόοδο από την άλλη
όμως αφαιρεί κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους και παροχής στον απλό πολίτη, εξιψώνει το
άτομο σε υπερθετικό βαθμό έναντι της κοινωνίας και τσακίζει τις ελευθερίες μέσω της
φτώχειας ενός μεγάλου κομματιού του πληθυσμού, ενώ παράλληλα οδηγεί σε
απολυταρχία επίσης της άρχουσας τάξης μέσω ελέγχου που ασκείται από τα ΜΜΕ, την
διαφθορά και την αλλοίωση της εικόνας της πραγματικότητας.
Μπορούμε τελικά να τα έχουμε όλα; Γιατί όχι;
Ας σκεφτούμε απλοϊκά. Όταν κυκλοφορώ στον εθνικό με το αυτοκίνητο έχει οριστεί ένα
όριο ταχύτητας το οποίο υπάρχει για να μην γίνομαι επικίνδυνος για τον εαυτό μου ή τους
υπόλοιπους, μάλιστα υπάρχει και όριο χαμηλής ταχύτητας γιατί και η υπερβολικά μικρή
ταχύτητα επίσης δημιουργεί κίνδυνους. Από την άλλη στην κατοχή κεφαλαίου ή περιουσίας
δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα παρότι είναι πολλαπλά επικίνδυνο το να είναι συγκεντρωμένα
τεράστια ποσά σε πολύ λίγα χέρια.
Χρειάζεται λοιπόν όριο τόσο στον πλουτισμό όσο και στη φτώχεια και μάλιστα με τέτοιο
τρόπο ώστε ο πλούσιος να μην γίνεται αδιάφορος όσον αφορά την εξέλιξη του (και δεν
μιλάμε εδώ τόσο για την περιουσιακή αλλά για την επιχειρηματική), και ο φτωχός να μην
γίνεται τεμπέλης αλλά να επιδιώκει το παραπάνω, δεν μιλάμε απλά για αναδιανομή του
πλούτου μιλάμε για μόνιμες ασφαλιστικές δικλείδες που θα εξασφαλίζουν την βιωσιμότητα
των κοινωνιών αλλά και την εξέλιξη τους,τόσο τεχνολογικά όσο και κοινωνικά.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση είναι η εγκατάσταση
δημοκρατίας και η επιδίωξη της σε παγκόσμιο επίπεδο με όρους τέτοιους
που θα εξασφαλίζουν ότι η πραγματική ενημέρωση στον πολίτη για τα τεκταινόμενα,η
πραγματική πολυφωνία, και η ισότιμη δυνατότητα διεκδίκησης της εξουσίας από τον κάθε
πολιτικό σχηματισμό είναι αδιαπραγμάτευτα και αδιάφορα από την χρηματική ή εξουσιακή
κατάσταση του καθενός.
Πολλοί λεν ότι η κρίση είναι καπιταλιστική άλλοι ότι είναι πολιτιστική,είτε αξιών είτε
ωχαδερφισμού του κάθε λαού. Μα πάνω από όλα αυτή η κρίση είναι κρίση δημοκρατίας ή
καλύτερα της έλλειψης της.
Προτείνω να ξεκινήσουμε σαν Ε.ΠΑ.Μ. τη διερεύνηση ευρύτατου μετώπου για την
εγκατάσταση πραγματικής δημοκρατίας τόσο σε αυτό τον τόπο όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει μετά ας τσακωθούμε για τα επιμέρους αλλά
πρώτα από όλα πρέπει να διέκδικήσουμε μια ουσιαστική δημοκρατία.
Πηγή ΕΠΑΜ Πολιτικος Διάλογος
