Σοβαρά τώρα, θα ψηφίσεις ναι;

Μετά την έκθεση του IMF μεταξύ Ελλάδας και πιστωτών καταρρέει το βασικό επιχείρημα της Γερμανίας ότι το Ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Αντίθετα ενισχύεται το επιχείρημα ότι είναι απαραίτητη η διαγραφή χρέους. Τελικά προσπαθώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που πραγματικά έκανε τον Βαρουφάκη ενοχλητικό στους "εταίρους" μας. Είναι γνωστό ότι ο υπουργός οικονομικών της Ελλάδας ζητούσε έντονα διαγραφή χρέους. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος.
Οι ευρωπαίοι είναι αρκετά προοδευτικοί -και καλά κάνουν- ώστε να υποστηρίζουν γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων, δεν πιστεύω ότι ήταν η γραβάτα το θέμα τους.Τα λεφτά όμως είναι.
Το δημοψήφισμα για είναι για την αποδοχή μιας πρότασης που δεν περιλαμβάνει ρύθμιση του χρέους. Μπορείτε να πείτε ότι έχει αποσυρθεί, αλλά αποτελεί την προτεινόμενη από τους θεσμούς βάση για συμφωνία, που ότι κι αν γίνει θα είναι επώδυνη.
Με ένα ΝΑΙ καταρχάς λέμε όχι στην ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους αφού δεν υπάρχει τέτοια αναφορά στην εν λόγω πρόταση.
Λέμε ναι σε οποιαδήποτε "όρεξη" των θεσμών, που επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν είναι αθώοι ούτε ακριβώς έντιμοι.
Συζητάμε με ανθρώπους με ψεύτικα βιογραφικά (Νταϊσεμπλουμ), Τσουκάτους της Γερμανίας (Σοϊμπλε), Μέθυσους (Γιουνκέρ), και για κάποιους φταίμε πάντα εμείς. Δεν απαλλάσσω την κυβέρνηση από την κριτική η οποία θα είναι πολύ διαφορετική από την επικρατούσα.
Θεωρώ το ότι να ψηφίσει Ελληνας ΝΑΙ μετά την έκθεση του ΔΝΤ είναι εθνικά μειοδοτικό. Το ναι δίνει το ελεύθερο στους έξω να κάνουν ότι καταλαβαίνουν. Όποιος πιστεύει ότι έχουμε να κάνουμε με πολιτισμένους που θα μας συμπονέσουν, μάλλον δεν έχει διαβάσει τι γινόταν στις ευρωπαϊκές αποικίες.
Υπάρχει ένα δίλημμα που κατά την γνώμη μου είναι ανύπαρκτο:
ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ.
Σήμερα ο Μοσκοβισί και ο Ρέντσι έσπευσαν να αποχωρήσουν από αυτή τη γραμμή ομοίως και ο Ρομάνο Πρόντι ο οποίος δίνει και ένα ενδιαφέρον παρασκήνιο. Δείτε εδώ και εδώ.
Από την άλλη έχουμε μια ξεκάθαρη δήλωση από τον Μάρτιν Σουλτς για σχέδιο απομάκρυνσης της εκλεγμένης κυβέρνησης από την εξουσία μέσω μπαράζ δηλώσεων. Ελπίζω η δημοκρατική σας ευαισθησία να μην εξαντλείται όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας σας είναι αρεστός.
Μιλάμε ουσιαστικά για νέα Ιουλιανά εξ ευρώπης.
Μετά απο αυτή τη δήλωση ποιος σας βεβαιώνει ότι η ευρωπαίοι είχαν σκοπό να διαπραγματευτούν έντιμα. Όταν από την πρώτη μέρα έδειχναν ένα χαρτί στον Ελληνα Υπ.Οικ. και του έδιναν να υπογράψει ένα άλλο;
Είστε σίγουροι ότι έχουν δίκιο;
Θέλω να εκφράσω στους φίλους που φοβούνται έξοδο από το ευρώ την προσωπική μου άποψη:
Από το ευρώ δε θα μας βγάλουν ούτε αν παρακαλάμε γι αυτό. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι
α) Οικονομικό ζήτημα: Η ευρωζώνη διακινδυνεύει 0,5 τρις άμεσες συνέπειες στην Ελλάδα. Σε περίπτωση οριστικής ρήξης είναι πιθανότατο να τα χάσει ή να τα κυνηγάει σε διεθνή δικαστήρια για δεκαετίες με ισχυρή πιθανότητα να χάσει τα δικαστήρια αυτά. Η κατάσταση αυτή δεν θα είναι εύκολη για κανέναν. Αλλα αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό
β) Έμμεσες συνέπειες αρκετά σημαντικές. Αν το ευρώ είναι αναστρέψιμο, οι επενδυτές δεν θα είναι καθόλου βέβαιοι ότι η ευρωζώνη είναι σταθερό λιμάνι. Σκεφτείτε να βγεί μια "μη αρεστή κυβέρνηση" στην Ισπανία την Ιταλία ή την Ιρλανδία (που μοιραία κάποια στιγμη θα γίνει). Το κόστος από αυτό δεν μπορεί να υπολογιστεί εύκολα. Είναι όμως σημαντικό μη συγχέετε την έξοδο από την ευρωζώνη με την καθυστέρηση μιας δόσης στο ΔΝΤ δεν είναι το ίδιο πράγμα.
γ) Το σημαντικότερο όμως είναι και ελπίζω να το καταλάβαμε όλοι μας, ότι το ευρώ εκτός από νόμισμα είναι και μηχανισμός εξουσίας. Δεν πιστεύω με κανένα τρόπο ότι θα μας επιστρέψουν το διακόπτη της νομισματικής πολιτικής για κανέναν λόγο, είναι βασικός μοχλός επιρροής και άσκησης πολιτικής στη χώρα. Τέτοιο λάθος για τα συμφέροντα τους δεν πρόκειται να το κάνουν.

Για το τέλος αφήνω όλους αυτούς που αναφανδόν και λυσσαλέα προπαγανδίζουν υπέρ του ναι.
Μιλάμε για το αφάν κατέ
Κώστας Σημίτης. Μας έβαλε με ψεύτικα στοιχεία στην ε.ζ.

Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο αρχιτέκτων του συντάγματος υπέρ της ασυλίας υπουργών

Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε ότι η οικονομία της χώρας "πατάει σε σταθερά θεμέλια" το 2008. Μας χρέωσε 67 δις ρευστό και εγγυήσεις υπέρ των τραπεζών.

Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Καστελόριζο, μεταφορά χρεών ιδιωτικής μορφής σε φορολογούμενους ανά την Ευρώπη με την συνεργασία των "εταίρων" μας έδεσε με αγγλικό δίκαιο.

Αντώνης Σαμαράς. Δεν περιγράφω άλλο.

Σύσσωμα τα συστημικά Μ.Μ.Ε. με αφεντικά κρατικοδίαιτα που κάνουν μπίζνες με τα λεφτά των άλλων και δανεικά απο τράπεζες χωρίς ρευστότητα.

Όλο το σύστημα διαπλοκής στη χώρα δηλαδή.


"Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια
 για να γίνουν
 τα τέσσερα πόδια δύο
 Δε θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ"

 Μενέλαος Λουντέμης

 ΟΧΙ

Προκόπης Παυλόπουλος: Αντισυνταγματικά τα περισσότερα μέτρα

Κυριολεκτικά εμβρόντητος, άκουσα τον κύριο Προκόπη Παυλόπουλο, να λέει επι λέξη στο κόντρα channel, Εχτές 3/11/2012 στην εκπομπή "επί του πιεστηρίου" ότι :

"Τα περισσότερα μέτρα είναι αντισυνταγματικά και αντίθετα στο ευρωπαϊκό δίκαιο" σε μια αποστροφή του λόγου του μάλιστα είπε "και καλά το συνταγμά μας αφήστε το αυτό, είναι και αντίθετα στο ευρωπαϊκό δίκαιο". 

Ο κος Παυλόπουλος υπέπεσε στην κλασική παγίδα του σοβαροφανούς επιστήμονα, που δεν μπορεί να πει ψέματα ώς συνταγματολόγος που είναι, αλλά μπορεί χαλαρά να καταπατά τον όρκο του, να προστατεύει το σύνταγμα, αρκεί να μην τον πουν άσχετο ως συνταγματολόγο. 

Απορώ μετά τι θα μας πούνε; ότι λεεί το λαϊκό ανέκδοτο; "Δεν ήταν σεξ", "μόνο το κεφαλάκι μπήκε" ; Καταπατήσαμε το σύνταγμα της χώρας ολίγον; Πως ορίζεται η εθνική προδοσία κύριε Παυλόπουλε; Απαντήστε μας εσείς που είστε έγκριτος νομικός.  

        Ουτε λίγο ούτε πολύ ο κος Παυλόπουλος μας είπε ότι είναι επίορκος μεν (εφόσον θα ψηφίσει αντισυνταγματικά -και εν γνώση του- μέτρα), αξιόλογος επιστήμων δε. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η δήλωση του. Δεν θυμάμαι καμία κοινοβουλευτική διαδικασία κατα την οποία να πέρασε αναστολή του συντάγματος. Άρα το συνταγμά υποθέτουμε ότι ισχύει, άρα και ο όρκος του κου. Παυλόπουλου σε αυτό.

          Προχώρησε δε και σε μια άλλη ακόμα πιο τρομερή δήλωση: "Να ψηφίσουμε τα μέτρα τώρα και μετά να πάμε να τα καταγγείλουμε στα ευρωπαϊκά Φόρα" 

           Μιλάμε για εντελώς τρελά πράγματα δηλαδή που θα κάνουν τους δικαστές των ευρωπαϊκών δικαστηρίων να κατουρηθουν από τα γέλια .
Θα πάει ο κος Παυλόπουλος που ψήφισε τα μέτρα να κάνει καταγγελία αυτών των οποίων ψήφισε. 

Πως ακριβώς ορίζεται η πολιτική μαριονέτα κε. Παυλόπουλε; εξηγήστε μας. 

Λίγο πριν ξεσπάσει το ηφαίστειο

Για να μην ξεχνιόμαστε (γιατί μόλις χτες ελάχιστοι αγανακτούσαν με όλα αυτά που τώρα όλοι αγανακτούν) ας δούμε με τα μάτια της αλήθειας το θέμα φοροδιαφυγή και ασύστολος (ανεξήγητος…) πλουτισμός στην Ελλάδα. Χρειάζεστε κάποιον εμπειρογνώμονα να σας παρουσιάσει στοιχεία πως στην Ελλάδα κυριαρχούσε ο πλουτισμός μαφιόζικου τύπου?

Δεν είχατε δει ποτέ εκείνα τα απίστευτα αυτοκίνητα που τις περισσότερες φορές τα οδηγούσαν άνθρωποι νεαρής ηλικίας, οι οποίοι κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς δουλειά κάνουν, να σταματάνε έξω από κέντρα πολυτελείας – στην Ευρώπη σε κάθε πρωτεύσουσα ξέρεις δέκα, είκοσι, τριάντα μαγαζιά που πρέπει να σκάσεις χοντρά λεφτά για να φας μια μπουκίτσα φιλέτο γαρνιρισμένη με ένα κήπο πρασινάδα – στην Αθήνα δεν ξέρω αν μπορούμε να μετρήσουμε πόσα είναι… Δεν είχατε αντιληφθεί ποτέ πως σε ένα ολόκληρο κύκλωμα που αποτελόταν από τους βασικούς νονούς και γύρω τους όλη την οικογένεια, τους παρατρεχάμενους, τους μπράβους, και όλο το σχετικό υπηρετικό προσωπικό, ζούσαν σαν άραβες εμίρηδες που μόλις είχαν κλείσει μια καλή συμφωνία για τα πετρέλαια τους, ή σαν την βασιλική οικογένεια του Λονδίνου που ετοίμαζε τον επόμενο γάμο για κάποιο βλαστάρι της?
Δηλαδή εσείς όπως τη κόβατε τη κίνηση στην Ελλάδα, σαν οικονομία, επενδύσεις, παραγωγή, επάρκεια, σας φαινόταν ότι ήταν λογικό να κυκλοφορούν όλα αυτά τα σούργελα παρέα με τους κομμωτές τους, τους μοντελίστ τους και τα κουνελάκια τους λες και ήμασταν στο Χόλιγουντ?
Ναι και στην από κάτω μεριά υπήρχε ψιλοκλέψιμο, ψιλοαπατεωνίτσες, δουλειές μαύρες, κέρδη κρυφά. Κι εκεί το βλέπαμε. Γιατί όπως ήταν ασύμβατο και παρανοϊκό ένας Έλληνας φαλιρισμένος επιχειρηματίας που παίρνει δάνεια συνέχεια ή ένα ανώτερο κρατικό στέλεχος που δεν έχει παρουσιάσει κανένα έργο να συμπεριφέρονται σαν τον Χιου Χεφνερ ή τον Μπιλ Γκέιτς , αλλό τόσο απορία μας προκαλούσε κι ο γείτονας του μισθού των 1200 ευρώ (και αν…) που έχτιζε νέο σπίτι, αγόραζε νέο αυτοκίνητο, έστελνε το παιδί στο κολέγιο κι έσερνε και μια βαρκούλα πίσω στο τρέιλερ….
Θυμάστε πόσες φορές αναρωτιόμασταν. Τι έγινε ρε π@ύστη μου, τόσο γάτες με πέταλα είναι οι γείτονες ή τόσο άχρηστοι είμαστε εμείς? Ερχόταν εκείνος ο ηλεκτρολόγος για το χαλασμένο θερμοσίφωνο και με το που έβγαζε το πάκο να σου δώσει ρέστα ανατρίχιαζες. Δε χώραγε στο παντελόνι. Έσκαγε η τσέπη από τα πεντοχίλιαρα…. Άκουγες για τη Μαίρη τη γειτονοπούλα τη κομμώτρια που ανέβαζε και τρίτο όροφο και σ΄επιανε τρίτο ντελίριο. Έβλεπες το τζιπάκι να παρκάρει έξω από του σουβλατζίδικο του Βαγγέλη κι έλεγες πόσα σουβλάκια τρώμε γ@μω το κεφάλι μου γ@μώ? Έβλεπες τη μικρή καντίνα απέναντι από τη δουλειά, το νοσοκομείο, το γήπεδο, τα βρώμικα το βράδυ, εκείνα τα κιόσκια που πουλάγανε από τσιγάρα μέχρι σερβιέτες , στα σχολεία, στα τουριστικά μέρη και σκεφτόσουν γιατί εγώ πήρα δυο πτυχία και δεν έφτιαχνα καφέδες ο μ@λάκας?
Όμως αυτά ήταν ψιλά. Για χαρτζιλίκι. Οι κατιμάδες της αρπαχτής. Άνθρωποι με τα κονέκτ, τις άκρες, το λαδωματάκι, τη ψήφο και την προσωπική προσπάθεια σίγουρα, τη ξεχυλώνανε τη δυνατότητα μέχρι που τους έπαιρνε. Καμιά σύγκριση όμως με τους άρχοντες της φαγάνας. Γιατί όπως και να το κάνουμε, μαζί τα φάγανε όλοι αλλά εξαρτάται τι έφαγε ο καθένας. Άλλο καλέ μου άνθρωπε να κλέψει πέντε χιλιάρικα κι άλλο πεντακόσια εκατομμύρια. Υπάρχουν λίγα μηδενικούλια παραπάνω. Αλλό να χειρίζεσαι το σουβλατζίδικο της γειτονιάς σου κι άλλο ένα Υπουργείο, μια Τράπεζα, μια πολυεθνική, ένα ΜΚΟ. Αλλά να συνδιαλέγεσαι με τον τάδε υπαλληλίσκο σε κάποια εφορία, πολεοδομία, κλπ για να πάρεις μια αδειούλα που δεν θα έπρεπε να πάρεις ή να κουκουλώσεις το εκκαθαριστικό που αντί για τρία χιλιάρικα θα έπρεπε να γράφει πενήντα, κι άλλο να συνδιαλέγεσαι με τα χρήματα ολόκληρου του κρατικού ταμείου και να τα παίζεις πεντόβολα….
Οπότε προς τι η απορία σήμερα? Γιατί επιμένουμε να το παίζουμε έκπληκτοι όλοι. Γιατί επιμένουν να παριστάνουν τους ανίδεους που νοιώθουν μια τεράστια απογοήτευση για το μέγεθος της απάτης που ανακαλύπτουν μόλις τώρα? Δηλαδή πόσο ακόμα θα παριστάνουμε τους χάνους?
Ο μοναδικός λόγος που όλα αυτά γινόντουσαν αποδεκτά από τον κάθε «νοικοκύρη» σ΄αυτή τη φουκαριάρα πατρίδα ήταν πως ο κάθε νοικοκύρης ένοιωθε πως ζει σε ένα κράτος, που αν ξεπερνούσε τους προσωπικούς τους δεσμούς και μετατρεπόταν σε λαμόγιο, όλες οι πόρτες θα ήταν ανοιχτές. Όλοι μας ήμασταν στην είσοδο ενός μπουρδέλου όπου μέσα πέφτει εύκολο χρήμα κι όσοι δεν μπήκαμε ήταν πολύ απλά γιατί δεν μπόρεσε η δίψα μας για μεγαλεία και χρήμα, πολύ χρήμα, να υπερνικήσει τον αυτοσεβασμό μας και τον σεβασμό της συνύπαρξης μας με τον υπόλοιπο κόσμο.
Με λίγα λόγια οποιοσδήποτε τα τελευταία πενήντα –εξήντα χρόνια έσπαγε τις ηθικές αναστολές που να τον εμπόδιζαν να καταντήσει κλέφτης, απατεώνας, νταβατζής, πουτάνα, μπράβος, μικρο ή μεγάλο μαφιόζος, λαμόγιο, την επόμενη μέρα γινόταν ότι ήθελε από αυτά με μεγάλα κέρδη εν ριπή οφθαλμού! Όλος αυτός ο πλουτισμός εις βάρος του κράτους, των συμπολιτών, της ίδιας της αξιοπρέπειας ενός ανθρώπους και της οικογενείας του, δεν είναι καπατσοσύνη, ξεπετσοσύνη είναι απλά. Δεν είναι δύσκολο να γίνεις κλέφτης, δεν είναι δύσκολο να ανοίξεις μπουρδέλο, δεν είναι δύσκολο να κοροϊδεύεις όποιον βρίσκεις μπροστά σου για να τα κονομάς, δεν είναι δύσκολο να πουλάς σάπια πράγματα αντί για ποιοτικά, να κάθεσαι σ΄ενα γραφείο χωρίς να κάνεις τίποτα αντί για να δουλεύεις, να γλείφεις ή να λαδώνεις κάποιον για να χτίσεις εκεί που δεν πρέπει, για να διορίσεις έναν άχρηστο ή για να κρύψεις τι βγάζεις, δεν είναι δύσκολο να πάρεις το μισό πληθυσμό για να βγεις στο γυαλί ή να τακτοποιήσεις μερικούς γερο παράλυτους για να σου αγοράσουν ένα σπορ αμαξάκι….
Το να μην είσαι τίποτα από όλα αυτά και να κατορθώσεις να ζήσεις αξιοπρεπώς, να δώσεις στα παιδιά σου αυτά πού χρειάζονται και να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και τους συνανθρώπους σου…. αυτό είναι ζόρικο. Αυτό θέλει πολύ κόπο και πολύ αρετή για να γίνει πράξη.
Δεν υπάρχουν λίστες αξιόπιστες. Όλη η Ελλάδα ήταν μια λίστα διαφθοράς που όποιος ήθελε γινόταν μέλος, άνετα, χωρίς καν να ιδρώσει. Το ζήτημα είναι πως πολλοί άνθρωποι δεν μπήκαν σ΄αυτή τη λίστα. Ούτε το επιθύμησαν. Έμειναν απέξω. Κράτησαν γερά. Σε όλες τις κατηγορίες. Υπάρχουν έξω από αυτή τη λίστα πνευματικοί άνθρωποι, εργάτες, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες, καλλιτέχνες, δημόσιοι λειτουργοί, δικαστές, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και άνθρωποι στους διάφορους πολιτικούς χώρους. Αυτή τη δεύτερη λίστα πρέπει να ανακαλύψουμε και να αξιοποιήσουμε. Να δώσουμε δύναμη στους λίγους έντιμους και ταλαντούχους να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους. Να τους αναδείξουμε και να συνεργαστούμε μαζί τους.
Υπάρχουν. Και είναι κρυμμένοι κάτω από την εύκολη φράση «μαζί τα φάγαμε» Την εύκολη φράση γιατί όποιος τη πρόφερε ξέχασε μάλλον, πόσοι άνθρωποι παραιτήθηκαν σιωπηλά από τη γενική ρεμούλα, πόσοι επιστήμονες θάφτηκαν γιατί δεν συνεργάστηκαν, πόσοι έντιμοι εργαζόμενοι σάπισαν στην αφάνεια γιατί δεν είχαν την ίδια μούρη με τους άλλους, πόσοι άξιοι ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες θάφτηκαν γιατί δεν ήταν της «πιάτσας» Πόσοι ταλαντούχοι και εμπνευσμένοι άνθρωποι σπρώχτηκαν στο περιθώριο γιατί δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις…
Πόσοι δημοσιογράφοι δεν μπόρεσαν ποτέ να μας ενημερώσουν για όλα αυτά γιατί δεν τους ανοίχτηκε καμιά πόρτα. Πόσοι δικηγόροι ή δικαστικοί δεν μπόρεσαν να φτάσουν την αλήθεια γιατί ήταν τα χέρια δεμένα. Πόσοι κρατικοί λειτουργοί θάφτηκαν σε κάτι ανάξια λόγου γραφεία για να μην είναι κοντά στο …μέλι που τρώγανε ασύστολα οι διαπλεκόμενοι. Πόσοι καλλιτέχνες σάπισαν φτωχοί και ξεχασμένοι γιατί η τέχνη τους δεν τόσο ευτελής ώστε να ταιριάζει με τη ξεφτίλα που επικρατούσε γύρω.
Ας ψάξουμε όλοι μας τους ανθρώπους που ανήκουν σ΄αυτή τη δεύτερη λίστα. Σταματήστε να έρχεστε σε οποιαδήποτε επαφή με τους δεινόσαυρους της μεταπολίτευσης. Σταματήστε να αγοράζετε σάπια προϊόντα. Σταματήστε να σαπίζετε εσείς οι ίδιοι μέσα σας. Κανείς δεν μπορεί να μας πουλήσει τίποτα αν εμείς δεν το αγοράσουμε.
Μαζί με το κίνημα δεν πληρώνω πρέπει να γεννηθεί επί τέλους και το κίνημα «δεν σας υπολογίζω, σε τίποτα – θέλω καινούργιους, αδοκίμαστους, άλλης αντίληψης, άλλης ικανότητας και άλλης καθαρότητας» Κι όχι το παραμύθι δεν θα περάσει. Υπάρχουν τέτοια άτομα και θα τα ανακαλύψουμε. Σε κάθε επίπεδο.
Το ηφαίστειο θα ξεσπάσει σύντομα (κι όχι μόνο στην Ελλάδα…) Όσοι δεν καούν ας χτίσουν κάτι νέο που να μη θυμίζει τίποτα από όλη αυτή τη ντροπή.

Πηγή http://vasiliskos2.blogspot.com

Ανακεφαλαίωσε με;

Απορώ και ξύστε με..

Γιατί ακριβώς πρέπει να ανακεφαλαιωθούν οι τράπεζες; Κάποιοι λέν για να προστατευθούν οι καταθέσεις, κάποιοι άλλοι γιατί είναι οι αιμοδότες της οικονομίας, αν και αυτό μόνο σαν κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί.
Με το φτωχό μου το μυαλό και μη έχοντας πτυχίο στα οικονομικά,έχω την αίσθηση ότι υπάρχει ένα κενό λογικής στην όλη ιστορία.

Οι καταθέσεις που υπάρχουν στις τράπεζες έχουν ήδη πετάξει σε πολύ μεγάλο ποσοστό, και οι υπόλοιπες ισχυριζόμαστε ότι δεν θέλουμε να φύγουν, άρα ποιος ο λόγος για όλο αυτό;
Αλλά ας πάμε και από την άλλη μεριά, αυτήν της παροχής δανείων και ας πάρουμε το πιό καλό σενάριο, αυτό της παροχής δανείων προς την αγορά:
Θα δώσουμε 50δις στις τράπεζες -και λέω θα δώσουμε γιάτι θα εγγραφούν στο δημόσιο χρέος- για να μπορούν να δώσουν δάνεια, το σχήμα είναι από μόνο του οξύμωρο. Θα χρεωθούμε εμείς για να μπορούν οι τράπεζες να μας δανείσουν με τόκο.
    Ας το δούμε όμως με ένα παράδειγμα, ας πούμε ότι το κράτος είναι ο Κώστας οι πολίτες είναι ο Δημήτρης και οι τράπεζες ο Γιάννης, στην περίπτωσή μας ο Κώστας έχει φαληρίσει ο Γιάννης ισχυρίζεται ότι έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και ο Δημήτρης  είναι σε φάση αυτοκτονίας λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Ο Κώστας λοιπόν αποφασίζει να πάρει δάνειο στο όνομα του Δημήτρη και με υποθήκη το σπίτι του Δημήτρη,ώστε να χρηματοδοτήσει τον Γιάννη που εν συνεχεία θα δανείσει τον Δημήτρη βγάζοντας κέρδος. Με μια πρώτη ματιά αυτό δείχνει καρμπινάτη απάτη, αλλά ας υποθέσουμε ότι όλο αυτό γίνεται γιατι ο Γιάννης έχει καλύτερη γνώση από τον Κώστα και καλύτερο μηχανισμό για την διανομή των χρημάτων.
Αυτό όμως δεν αποδεικνύεται απο κάπου, απεναντίας αποδεικνύεται ότι ο Γιάννης έκανε την πιο αψυχολόγητη διαχείρηση των χρημάτων του, δάνειζε τον πρώτο τυχόντα για να πάει διακοπές, να πάρει δώρα για τα Χριστούγεννα, Αρνι για το πάσχα και επέμενε κιόλας ότι πρέπει να σε δανείσει.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό, το χειρότερο είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια ο Γιάννης έχει εθιστεί στον τζόγο, γιατί πίστεψε ότι θα γίνει ο Σόρος σε ένα βράδυ,οπότε αντί να στείλουμε το Γιάννη στους ανώνυμους τζογαδόρους και αν και όταν καταφέρει να "καθαρίσει" να τον αφήσουμε να ξαναακουμπήσει χρήμα, ο Κώστας για το "καλό" του Δημήτρη θα χρηματοδοτήσει το Γιάννη χρεώνοντας τον Δημήτρη ώστε ο Γιάννης να μπορεί εν συνεχεία να δανείσει τον Δημήτρη με τόκο.

Υ.Γ. Το κουτόχορτο είναι δωρεάν; εγώ λέω ότι το πληρώνουμε κιόλας.

Αντε καλά...

Τελικά είμαι ή βλάκας ή βλάκας, δεν εξηγήτε αλλιώς..
Γιατί εγώ αυτές τις "επιτυχίες" δεν τις καταλαβαίνω. Η αλήθεια είναι ότι πολλά πράγματα δεν καταλαβαίνω. Προσπαθώ να εξηγήσω τα πράγματα με την δικιά μου λογική, μα τελικά πρέπει να είμαι παράλογος γιατί δεν συνάδω με το κοινόν αίσθημα ρε παιδί μου.
Πανηγυρίζουν τώρα λέει γιατί η Ισπανία και η Ιταλία θα ανακεφαλαιώσουν τις τράπεζές τους μέσω του E.S.M. (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης) και δε θα εγγραφούν τα ποσά στους Εθνικους προύπολογισμούς. Πράγματι πολύ καλό, πολύ καλό.. Το μηχανισμό στήριξης ποιός τον πληρώνει ρε παιδιά; Μα φυσικά τα κράτη μέλλη..
"Μα πιθανότατα τα κράτη που θα χρηματοδοτηθούν δε θα συμβάλουν τα ίδια" θα μου πει κάποιος. Ωραία θα του πω.. Δηλαδή θα πληρώσουν όλοι οι άλλοι (μέχρι να πληρώσουμε εμείς).. πάρα πολύ ωραία. Ξεκινήσαμε έχοντας κράτη με τεράστιο πρόβλημα χρέους και σιγά σιγά δημιουργούμε ένα κεντρικό ευρωπαϊκό χρέος ενώ είμαστε σε μια διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης με απώλεια της κυριαρχίας επι των οικονομικών. Τί είχες Γιάννη; τι είχα πάντα..και κάτι λιγότερο.
Απλά το χρέος θα γίνει ακόμα πιο θολό και πιο δυσνόητο για τον απλό πολίτη.
Η χαρά του τραπεζίτη και του πολιτικάντη δηλαδή.
Ας πάμε στην αρχή της ιστορίας στη χώρα μας.

Το 2009 αντιληφθήκαμε ότι υπάρχει πρόβλημα χρέους στη χώρα .Το 2008 βέβαια δώσαμε 17 Δις ευρώ στις τράπεζες για "στήριξη" τα οποία αυτομάτως εγγραφήκαν ως χρέος και μετά συνεχίσαμε να χρηματοδοτούμε "ανοικτά" τους "αιμοδότες" της οικονομίας οι οποίοι βέβαια δεν έδιναν πιά "αίμα", απλά έπαιρναν και πέρνουν ενισχύσεις από το κράτος χρεώνοντας μας όλους μαζί.

Ταυτόχρονα δηλώναμε ότι "Η Ελληνική Οικονομία έχει σταθερά θεμέλια".
Αλλά το καλύτερο δεν είναι αυτό, στην αρχή της ιστορίας μπήκα στη διαδικασία να δώ ποιες είναι οι υποχρεώσεις της χώρας τα επόμενα χρόνια (πρό δανειακών,μνημονίων κ.λ.π.) για να ανακαλύψω ότι από το 2011 ώς το 2015 τα ποσά ήταν αστρονομικά, ενώ μετά το 2015 άνεση. Ρωτάω εγώ ο παράλογος, τόσοι "εγκέφαλοι" που πέρασαν από τα υπουργεία οικονομικών και εθνικής οικονομίας, τόσοι πρωθυπουργοί, τόσοι συμβουλάτορες γιατί δεν έκαναν το απλό που κάνει ένας περιπτεράς, να μην βάλει όλες τις επιταγές του τον Αύγουστο. Βλακεία; ανικανότητα; δόλος; διαλέξτε ένα από τα 3 γιατί τέταρτο δεν υπάρχει, διαλέξτε ότι ταιριάζει σε εσάς καλύτερο.
Αντε και φτάσαμε ώς εδώ.
Χρωστάμε.. σε ποιούς;
Χρωστούσαμε κυρίως σε μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού (με κερδοσκοπικό προσανατολισμό) σε ασφαλιστικά ταμεία της χώρας και του εξωτερικού και σε άλλους.Αλλά κυρίως χροστούσαμε σε μεγάλες τράπεζες διεθνούς εμβέλειας, και κακά τα ψέματα επειδή τα Ελληνικά ομόλογα είχαν υψηλή απόδοση ήταν και σε μεγάλο βαθμό κερδοσκοπικές "επενδύσεις". Χρωστούσαμε λοιπόν στην "αφρόκρεμα" των τραπεζιτών. Μέχρι το 2009 αυτό. Αποφασίσαμε λοιπόν αυτό το χρέος να το πληρώσουμε, δεν είχαμε λεφτά όμως οπότε τί κάναμε; Δανειστήκαμε από το Γερμανό, το Γάλλο, το Βέλγο πολίτη και άλλους,γιατί; γιατι οι μεγαλοτραπεζίτες έπρεπε να πληρωθούν πάση θυσία και ας μην έχουν καμία ανάγκη. Οπότε τι συνέβει;
Μετατρέψαμε το δικό μας τοκογλυφικό χρέος σε χρέος  για τους Ελληνες και ευρωπαίους φορολογούμενους.
Ποιοι κέρδισαν;
Οι "φίλοι" μας οι τραπεζίτες. Φτιάχνουμε δηλαδή ένα τεράστιο ευρωπαϊκό χρέος πού είναι βέβαιο ότι ένα πρωί θα γυρίζει και θα μας δαγκώσει - ξέρετε πού.
Ταυτόχρονα υπογράφουμε αντιαναπτυξιακές πολιτικές, έχουμε βάλει σε υποθήκη ΟΛΗ τη χώρα (και όποιος το αρνείται ας διαβάσει την δανειακή σύμβαση Ι και ΙΙ) και η ανάπτυξη νοείται μόνο ώς έννοια "ξένου επενδυτή"
με όρους αποικίας. Ολα αυτά για να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αναρωτήθηκε κανείς αν μας συμφέρει; Αναρωτήθηκε κανείς τί είναι η κομισιόν πως αποφασίζει και ποιόν εξυπηρετεί; Αναρωτήθηκε κανείς γιατί κάνουμε ευρωεκλογές όταν το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν αποφασίζει σχεδόν τίποτα;
Αναρωτήθηκε κανείς προς τί το πείσμα να μην κόβονται χρήματα περεταίρω (με μια εξαίρεση για της τράπεζες). Είναι εν τέλει λογικό, όταν μια οικονομία παράγει κάθε χρόνο περισσότερα προϊόντα το χρήμα να μένει σταθερής κυκλοφορίας;
Εν τέλει η Η.Π.Α. που έκοψαν χρήματα τί έπαθαν ; κάποια φοβερή υποτίμηση; Οχι βέβαια. Απλά αν κόψεις χρήματα ξεχρεώνεις σχετικά "εύκολα" μεγάλο κομάτι του χρέους, κυκλοφορεί ρευστό στην αγορά και η οικονομία κινείται. Αυτό βολεύει τους πάντες.. εκτός από αυτούς που δε θέλουν να πάρουν χρήματα αλλά πραγματικές περιουσίες, πραγματικό πετρέλαιο, γενικα πραγματικά πράγματα έναντι των χρεωγράφων τους.
Η πιο απλή, η πιο δοκιμασμένη, η λιγότερο επίπονη λύση είναι απαγορευμένη στην Ε.Ε. και εμείς χαρωπά θέλουμε να κάτσουμε με υποθήκη την χώρα μας, χωρίς να κάνουμε τα απλά μαθηματικά που λένε ότι δεν θα μπορέσουμε να ξεχρεώσουμε με τίποτα και εν τέλει θα χάσουμε την χώρα.
Μπράβο μας.


Υ.Γ. 1. Ο E.S.M. αναφέρει ρητά ότι εντός 10 ημερών οποιοδήποτε κράτος πρέπει να προσφέρει οποιοδήποτε ποσό του ζητηθεί ανευ δικαιώματος αντήρισης.
Τα στελέχη του E.S.M. απολαμβάνουν πλήρη ασυλία σε όλα τα ευρωπαϊκά και εθνικά δικαστήρια.
Τι τους χρειάζεται;

Μιά άλλη ματιά στα πράγματα

Αγαπητοί Συνάνθρωποι.
Ίσως ήρθε η ώρα να συγκεράσουμε την σημερινή πραγματικότητα με την εμπειρία του
παρελθόντος και σαν ανθρωπότητα να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Η σημερινή πραγματικότητα είναι αισθητά διαφορετική από αυτήν του 19ου ή του 20ου
αιώνα. Ας σταχυολογήσουμε μερικά από τα νεα δεδομένα.
Υπάρχει μια παγκοσμιοποίηση δυο ταχυτήτων.
Η πρώτη ταχύτητα έχει να κάνει με το "κεφάλαιο" που κυριολεκτικά κάνει
πάρτυ,εκμεταλευόμενο εμπορικές συμφωνίες που καθιστουν τα σύνορα ώς μη γενόμενα σε
εμπορικο επίπεδο, σε συδυασμό με ένα τραπεζικό πάρτυ κερδοσκοπίας ανευ
προηγουμένου και μια θολή αίσθηση που καλιεργήται στον κόσμο ότι ο
νεοφιλελευθερισμός είναι η μόνη κυρίαρχη ιδεολογία.
Η δεύτερη ταχύτητα έχει να κάνει με την παγκοσμιοποιήση των ανθρώπων. Σήμερα είναι
πιο εύκολο από πότε οι ανθρωποί να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, οι αποστάσεις πρακτικά
μηδενίζονται και οι ανταλλαγή αγωνιών και απόψεων είναι πιο εύκολη από ποτέ. Αυτή η
δεύτερη ταχύτητα δυστυχώς λειτουργεί πιο αργά, παρόλα αυτά δείχνει να ανησυχεί το
παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καθεστώς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και αυτό
φαίνεται από την αγωνία του να ελέγξει την κατάσταση στο διαδίκτυο και τις
τηλεπικοινωνίες τάχιστα, και αυτό γιατί κάθε μέρα που περνάει είμαστε πιο κοντά σε μια
μεγαλύτερη παγκόσμια συνειδηση.
Ποια θα είναι όμως αυτή η συνείδηση;
Ας απλουστεύσουμε τα πράγματα λιγάκι. Ο πλανήτης Γη στον οποίο αντικειμενικά
περιοριζόμαστε έχει συγκεκριμένους και πεπερασμένους πόρους, απο τους οποίους πρέπει
να επιβιώσουμε και να ευημερήσουμε όλοι. Ας φανταστούμε την όλη διαδικασία σαν ένα
τραπέζι μεταξύ έστω 30 φίλων. Αν σε μια τέτοια διαδικασία ο ένας απο τους 30 με διάφορα
τερτίπια πέρνει το φαγητό πριν αυτό φτάσει στο τραπέζι , το χώνει σε ένα τσουβάλι με
σκοπο να το πουλήσει αργότερα στους ομοτράπεζους του, ενώ ταυτόχρονα τρώει τον
αγλέορα , σε πόση ώρα πιστεύετε ότι οι υπολοιποι 29 θα τον είχαν κάνει ασήκωτο; Είναι
ακριβώς αυτό και όχι κάτι άλλο το οποίο συμβαίνει αυτή τη στιγμή, απλά τα μεγέθη είναι
πιο μεγάλα και προφανώς δεν υπάρχει η αμεσότητα που θα υπήρχε μεταξύ ομοτράπεζων,
με αποτέλεσμα η εικόνα να είναι πιο θολή και δυσνόητη. Η κεντρική ιδέα είναι η ίδια όμως.
Από την άλλη η κοινωνία της πληροφορίας βοηθάει να ξεσκεπαστεί αυτή η κατάσταση και
μέρα με την μέρα περισσότεροι άνθρωποι έχουν αυτή την αντίληψη
Στην σημερινή εποχή έχουμε διάφορα περίεργα φαινόμενα:
1.Το χρήμα από μέσο ανταλλαγής θεωρείται αγαθό (για πολλούς το μεγαλύτερο υλικό
αγαθό) παρότι αυτό καθεαυτό δεν είναι ούτε καύσιμο, ούτε τρόφιμο ούτε καν συσκευή. Αν
αύριο αποφασίζαμε σαν άνθρωποι να θεωρήσουμε ότι το ευρώ έχει μηδενική αξία και
τίποτα δεν μπορεί κανείς να αγοράσει με αυτό, η καλύτερη του χρησιμότητα θα ήταν ίσως
να κάνει το βαρίδι σε μια πετονιά ψαρέματος. Είναι καθαρά θέμα συνθηκών μεταξύ
κρατών και οργανισμών το πώς χρησιμοποιείτε το χρήμα. Είναι πια ξεκάθαρο πως
χρησιμοποιούσαμε το χρήμα λάθος, ο τρόπος τοκισμού του χρήματος παρήγαγε
περισσότερο χρήμα (με την μορφή χρέους) σε αναντιστοιχία με τα παραγόμενα αγαθά,
έχουμε τελικά ανθρώπους που παράγοντας τίποτα απλά επειδή είχαν χρήματα τα οποία
πολλαπλασίασαν μέσω τοκισμού να επιθυμούν να αποκτήσουν με αυτά πραγματικά αγαθά
και μάλιστα επειδή το χρήμα λόγω χρέους (το οποίο δημιουργήθηκε τόσο με "νόμιμες" όσο
και "παράνομες" πρακτικές) έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη να επιθυμούν να αγοράσουν
χώρες ολόκληρες και μάλιστα με το μέγιστο δυνατό κέρδος. Είναι εντυπωσιακό σήμερα πως
αντί να παραδεχτούμε ότι "κύριοι έχουμε κάνει λάθος" και να βάλουμε τα πράγματα σε μια
σωστή βάση ώστε να ευημερήσουν οι άνθρωποι και όχι οι αριθμοί, προτιμάμε επειδή το
συγκεκριμένο "λάθος" συμφέρει συγκεκριμένους ανθρώπους να μην το αποκαλύπτουμε
στον πολύ κόσμο και αξιωματικά να θεωρούμε ό,τι κάναμε σωστό. Μα είναι κατάφωρα
λάθος και όποιος αρνείται να το δεί αυτό είναι είτε χαζός είτε έχει ιδιωτικό συμφέρον από
αυτή την ιστορία. Μια κάποια λύση θα ήταν να συνδεθεί το χρήμα και το επιτόκιο με την
αγοραστική δύναμη που εξασφαλίζει με τρόπο τέτοιο που να εξασφαλίζει ότι αυτός που
δάνεισε χρήματα ικανά να αγοράσει 1 κιλό πατάτες όταν τα πάρει πίσω να μπορεί να
αγοράσει ένα κιλό πατάτες και να έχει ίσως και ένα μικρό κέρδος, αλλά σε καμία
περίπτωση το χρήμα δεν μπορεί πια να παράγει χρήμα.Η αυτορύθμιση της αγοράς δεν
λειτουργεί,τόσο απλά, ένας αγωγιάτης θα χώριζε καλύτερα 2 βουγιών άχερα από τις
αγορές.-
2. Η εργασία είναι λιγότερο απαραίτητη από ποτέ, μπορεί εδώ διάφοροι μαρξιστές να
ξεσκίσουν τα ιμάτια τους, μα αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Η τεχνολογία έχει προχωρήσει πια τόσο πολύ που πραγματικά δεν είναι απαραίτητο να
δουλεύουμε τόσες ώρες, και ειδικά ως εργάτες. Η αυτοματοποίηση κάθε μορφής
παραγωγής δίνει διαρκώς μεγαλύτερο αποτέλεσμα με μικρότερη προσπάθεια από ποτέ. Το
όνειρο των πρώτων κατασκευαστών μηχανών "να ελαφρώσουν τον κόπο του ανθρώπου"
έγινε μια ζοφερή πραγματικότητα στην οποία οι κάτοχοι της μεγάλης παραγωγής αυξάνουν
διαρκώς την παραγωγή τους και το κέρδος τους και μειώνουν διαρκώς τις θέσεις
εργασίας.Αν δούμε την θέση εργασίας από ένα άλλο πρίσμα η θέση εργασίας είναι και ένα
μέσο διάχυσης του πλούτου, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας μειώνουμε ουσιαστικά και την
διάχυση του πλούτου. Αυτό ξεκάθαρα οδηγεί σε συγκέντρωση πλούτου σε λιγοστά
χέρια.Αντί όλο αυτό να οδηγήσει σε λιγότερες ώρες εργασίας με περισσότερες θέσεις
εργασίας ορθολογικά αμειβόμενες με βάση μια αξιοπρεπή διαβίωση εξαιτίας της
απληστίας συγκεκριμένων ανθρώπων οδηγούμαστε σε μια ξέφρενη κούρσα επιβίωσης του
ισχυροτέρου.Μια κούρσα που τελικά αναιρεί τα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού, αν
τελικά είναι να επιστρέψουμε στο νόμο της ζούγκλας με αντικατάσταση των μυών,
δοντιών,νυχιών με το χρήμα προσωπικά προτιμώ τα νύχια και τα δόντια, τουλάχιστον
δείχνουν πιο τίμια.
3. Τηλεοπτική κοινοβουλευτική-διαδικτυακή δημοκρατία.
Σε όλες σχεδόν τις χώρες έχουμε το φαινόμενο η ενημέρωση να περνάει μέσα από τα
φίλτρα τού εκάστοτε καναλάρχη με αποτέλεσμα να έχουμε οξύμωρα αποτελέσματα όπως
π.χ. να μαθαίνουμε τις συνέπειες μιας απεργιακής κινητοποίησης και όχι την αιτία της ή τα
αιτήματα των απεργών. Έχουμε το φαινόμενο
στο πολιτικό σκηνικό να προβάλλονται διαρκώς συγκεκριμένοι άνθρωποι και να
αποκλείονται άλλοι. Αυτό όπως καταλαβαίνετε οδηγεί σε παρωδία την έννοια της
δημοκρατίας. Θα πρέπει σε ένα νεο σύνταγμα πέραν τις λογοδοσίας, της ανακλητότητας
και της δεσμευτικής εντολής να υπάρχει σαφέστατα και υποχρέωση προς τα Μ.Μ.Ε. να
προβάλουν όλες τις απόψεις καθώς και όλα τα νομοθετήματα που ψηφίζονται.
Στην παρούσα κατάσταση καλώς ή κακώς δεν ζούμε μια παγκόσμια δημοκρατία ούτε μια
παγκόσμια επανάσταση, αυτό ίσως το δούμε αργότερα.
Είναι η Ελλάδα η χώρα που βρίσκεται κάτω από τις πιέσεις του συγκεκριμένου κυκλώματος
παρασιτισμού και κερδοσκοπίας, γι αυτό η λύση πρέπει να είναι εθνική και για κάθε έθνος.
Δεν έχει να κάνει με το ότι είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι από τους άλλους, είμαστε απλά
διαφορετικοί. Με κοινές καταβολές,γλώσσα,γεωγραφικό χώρο και σε μεγάλο βαθμό
θρησκεία και παράδοση μπορούμε να συνεννοηθούμε καλύτερα και να έχουμε λιγότερα
"χαλασμένα τηλέφωνα" μεταξύ μας, ενώ ταυτόχρονα τα εθνικά σύνορα μπορούν
λειτουργούν σαν φραγμός για τις διαθέσεις της παγκόσμιας ελίτ. Αν εδώ καταφέρουμε να
ελευθερωθούμε δίνουμε το σύνθημα και κυρίως ελπίδα στους άλλους λαούς.Όλοι οι λαοί
στην πλειοψηφία τους βασικά τρία πράγματα θέλουν κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία και
δικαίωμα στην επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας, το πως τελικά θα επιτευχθεί αυτό
είναι ίσως και δευτερεύων, δηλαδή αν θα επιτύχουμε τους στόχους με δεξιά ή αριστερή
προσέγγιση είναι εν τέλει αδιάφορο.
Άποψη μου είναι ότι κάθε προσέγγιση έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Ο σοσιαλισμός ας
πούμε στις περισσότερες περιπτώσεις επιτγχάνει επιδόσεις στην υγεία την παιδεία και
δίνει ένα κατώτατο δίκτυ ασφαλείας στον πληθυσμό,ενώ λιγότερο καλές σε τεχνολογική
πρόοδο.Ενα από τα προβλήματα είναι ότι μετά απο χρόνια καθεστωποιείται και καταλήγει
να δημιουργεί φαινόμενα νομενκλατούρας και άρχουσας τάξης μέσα στα στελέχη του
εκάστοτε σοσιαλιστικού ή κομμουνιστικού κόμματος.Ο καπιταλισμός απ' την άλλη και
ειδικά ο ακραίος όπως εμφανίζεται σήμερα παράγει μεν τεχνολογική πρόοδο από την άλλη
όμως αφαιρεί κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους και παροχής στον απλό πολίτη, εξιψώνει το
άτομο σε υπερθετικό βαθμό έναντι της κοινωνίας και τσακίζει τις ελευθερίες μέσω της
φτώχειας ενός μεγάλου κομματιού του πληθυσμού, ενώ παράλληλα οδηγεί σε
απολυταρχία επίσης της άρχουσας τάξης μέσω ελέγχου που ασκείται από τα ΜΜΕ, την
διαφθορά και την αλλοίωση της εικόνας της πραγματικότητας.
Μπορούμε τελικά να τα έχουμε όλα; Γιατί όχι;
Ας σκεφτούμε απλοϊκά. Όταν κυκλοφορώ στον εθνικό με το αυτοκίνητο έχει οριστεί ένα
όριο ταχύτητας το οποίο υπάρχει για να μην γίνομαι επικίνδυνος για τον εαυτό μου ή τους
υπόλοιπους, μάλιστα υπάρχει και όριο χαμηλής ταχύτητας γιατί και η υπερβολικά μικρή
ταχύτητα επίσης δημιουργεί κίνδυνους. Από την άλλη στην κατοχή κεφαλαίου ή περιουσίας
δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα παρότι είναι πολλαπλά επικίνδυνο το να είναι συγκεντρωμένα
τεράστια ποσά σε πολύ λίγα χέρια.
Χρειάζεται λοιπόν όριο τόσο στον πλουτισμό όσο και στη φτώχεια και μάλιστα με τέτοιο
τρόπο ώστε ο πλούσιος να μην γίνεται αδιάφορος όσον αφορά την εξέλιξη του (και δεν
μιλάμε εδώ τόσο για την περιουσιακή αλλά για την επιχειρηματική), και ο φτωχός να μην
γίνεται τεμπέλης αλλά να επιδιώκει το παραπάνω, δεν μιλάμε απλά για αναδιανομή του
πλούτου μιλάμε για μόνιμες ασφαλιστικές δικλείδες που θα εξασφαλίζουν την βιωσιμότητα
των κοινωνιών αλλά και την εξέλιξη τους,τόσο τεχνολογικά όσο και κοινωνικά.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση είναι η εγκατάσταση
δημοκρατίας και η επιδίωξη της σε παγκόσμιο επίπεδο με όρους τέτοιους
που θα εξασφαλίζουν ότι η πραγματική ενημέρωση στον πολίτη για τα τεκταινόμενα,η
πραγματική πολυφωνία, και η ισότιμη δυνατότητα διεκδίκησης της εξουσίας από τον κάθε
πολιτικό σχηματισμό είναι αδιαπραγμάτευτα και αδιάφορα από την χρηματική ή εξουσιακή
κατάσταση του καθενός.
Πολλοί λεν ότι η κρίση είναι καπιταλιστική άλλοι ότι είναι πολιτιστική,είτε αξιών είτε
ωχαδερφισμού του κάθε λαού. Μα πάνω από όλα αυτή η κρίση είναι κρίση δημοκρατίας ή
καλύτερα της έλλειψης της.
Προτείνω να ξεκινήσουμε σαν Ε.ΠΑ.Μ. τη διερεύνηση ευρύτατου μετώπου για την
εγκατάσταση πραγματικής δημοκρατίας τόσο σε αυτό τον τόπο όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει μετά ας τσακωθούμε για τα επιμέρους αλλά
πρώτα από όλα πρέπει να διέκδικήσουμε μια ουσιαστική δημοκρατία.
Πηγή ΕΠΑΜ Πολιτικος Διάλογος

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

---

«Ἑλληνικὴ Δημοκρατία»

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ

---

– Ρωτῶ, λοιπόν: Πόσο τμῆμα τοῦ λαοῦ συμμετέχει στὸ «μαζὶ τὰ φάγαμε», δηλαδὴ στὰ δημόσια ἔργα μὲ τοὺς μπετατζῆδες-ἐργολῆπτες-τραπεζίτες-νταβατζῆδες-καναλάρχες-κοπροδημοσιογράφους;
– Μηδέν.
– Μηδέν. Ὅταν αἴφνης κάνει τὴ σύμβαση ὁ Μίζενς μὲ τὴν Ζίμενς, ἂς ποῦμε, καὶ εἶναι δέκα οἰκογένειες μεγαλοκαρχαριῶν, π.χ. μπετατζήδων καὶ νταβατζήδων, καὶ πέντε ἀνώτατοι ὑπάλληλοι καὶ μεγαλομέτοχοι τῆς Ζίμενς, πόσος λαὸς συμμετέχει ἐκεῖ στὴν διαφθορά; Μηδέν. Λοιπόν, νὰ μὴν μᾶς λέει μποῦρδες ὁ Σόλων Πάγκαλος σὲ αὐτὰ τὰ θέματα. Νὰ τοῦ ὑπενθυμίσουμε δὲ τὴν μεγάλη παράδοση ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχεται καὶ ὁ ἴδιος, τὴν Πατερικὴ παράδοση: «Πασῶν τῶν ἀρετῶν ἀνωτέρα διάκρισίς ἐστιν.» Νὰ διακρίνουμε, λοιπόν, νὰ ἀσκοῦμε διάκρισιν. Ἂν ἰσχύει ὡς πλαίσιο τὸ «ὅλοι μαζὶ τὰ φάγαμε», πρῶτα-πρῶτα νὰ ὀνομάζουμε τοὺς ποιούς τοῦ «ὅλοι μαζί». Ποιοί ἐμπλέκονται στὸ «ὅλοι μαζί»; Ὅλοι, ὅλοι ἀ-δια-κρίτως; Τὰ νήπια; Ὅσοι ἔχουν σύνδρομο Down; Ὅσοι ἐκμεταλλεύονται μιὰ ἐπιχείρηση ποὺ περιθάλπει τὸ σύνδρομο Down; Οἱ φαρμακέμποροι; Οἱ φαρμακοεισαγωγεῖς; Οἱ φαρμακοποιοί; Ὁ ἄρρωστος ποὺ πάει νὰ πάρει τὸ φάρμακο; Μετέχει καὶ αὐτός; Ἑπομένως, στὸ σύστημα τῆς διαφθορᾶς δὲν μετέχουν περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ταξικοὺς ἢ πολιτικοὺς συμμάχους ποὺ δημιούργησαν πρωτίστως τὸ ΠΑΣΟΚ καὶ μετὰ ἡ Νέα Δημοκρατία, λιγώτερο. Ὅπου ἐντολὲς στὴν διεφθαρμένη φορολογικὴ ὑπηρεσία (δὲν πολυκοιτᾶμε τοὺς μεγαλογιατρούς, τοὺς μεγαλοδικηγόρους, τοὺς μεγαλοσυμβολαιογράφους, τὶς μεγάλες τουριστικὲς ἐπιχειρήσεις – πόσοι εἶναι αὐτοί; ἄλλοι χίλιοι ἄνθρωποι;), ὅπου ἐντολές, ἔλεγχο καὶ ἐσωτερικὸ κανονισμὸ λειτουργίας στὴν Ἐφορία, τὴν Πολεοδομία, τὸ Δημόσιο γενικῶς, ποιός ἀρχηγεύει; Ποιὸς τὰ παρασκευάζει αὐτά; Ποιανοῦ κατασκευάσματα εἶναι αὐτά; Ὁ λαὸς συντάσσει τὸν κανονισμὸ λειτουργίας στὴν Ἐφορία, στὴν Πολεοδομία; Ὁ λαὸς ἀσκεῖ ἐποπτεία, ἔλεγχο, ΕΔΕ (Ἔνορκη Διοικητικὴ Ἐξέταση) καὶ ἐπιβάλλει κυρώσεις; Ἂς μὴν συνεχίσουμε, λοιπόν, μὲ τὸ πασοκικὸν φληνάφημα «ὅλοι μαζὶ τὰ φάγαμε». Γιὰ νὰ μὴν σαλτάρουμε. Ξέρεις κανένα νὰ θέλει νὰ πληρώσει «γρηγορόσημο», ἂν ἡ ὑπηρεσία, δηλαδὴ τὸ ἁρμόδιον πασοκοπαράσιτον, δὲν καθυστερεῖ σκοπίμως; Ποιός ἔπρεπε νὰ ἐλέγχει, ἴσως καὶ νὰ τιμωρεῖ, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει γρηγορόσημο; Ὁ πολίτης ἢ ὁ κομματοκοπρίτης – ὁ ὁποῖος ἔτσι θὰ ἔπαυε νὰ εἶναι κομματοκοπρίτης; Ξέρεις κανένα οὖφο ποὺ νὰ θέλει νὰ πληρώνει φακελάκι στὸν φορατζὴ πασοκοπαράσιτον, ἂν ὁ ἔφορος δὲν ἐρχόταν σὲ «ἐπαφὴ» μὲ τὸν πολίτη καὶ ἂν πληρώναμε φόρο δι’ ἀλληλογραφίας καὶ ἀναρτήσεως καταλόγων; Ἑπομένως: τὰ ἔφαγαν μαζὶ ὁ Σόλων-Πάγκαλος-Σημίτης-Georgakis-Κωστάκης, μαζὶ μὲ τοὺς κομματοκολλητοὺς νταβατζῆδες-φορατζῆδες-ἀεριτζῆδες τοῦ δικομματισμοῦ. Τελεία. Χωρὶς γρηγορόσημο…
Ποιός δέχεται νὰ πάει νὰ ἐξευτελίζεται καὶ νὰ γλείφει τὸ τοπικό του κομματοπαράσιτο, «σὲ παρακαλῶ νὰ διορίσεις τὴν κόρη μου»; Κανένας δὲν τὸ κάνει, ἂν δὲν πνίγεται ἀπὸ τὴν ἀνάγκη. Ἑπομένως, κανένας δὲν πάει νὰ ζητήσει, νὰ παρακαλέσει τὸν Πάγκαλο νὰ τοῦ διορίσει τὴν κόρη ἢ τὸ γιό του, ἐὰν δὲν εἶναι σὲ ἔσχατη ἔνδεια καὶ σὲ ἔσχατη ἀνάγκη αὐτὸς ἢ ἡ κόρη του. Ἂν ὑπῆρχαν οἱ θέσεις ἐργασίας καὶ οἱ ἀδιάβλητοι διαγωνισμοὶ προσλήψεως, ποιός θὰ πήγαινε νὰ φιλήσει τὶς κατουρημένες ποδιὲς τῆς κομματοσαπίλας τους;
Ἡ εὐρωπαϊκὴ «ἀλληλεγγύη» τοῦ ἀγγλικοῦ δικαίου καὶ τοῦ νεοτεύκτου Ταμείου λεηλασίας ἔχουν στόχο διαφανῶς πρόδηλο:
(α΄) Γιὰ νὰ τσακίσουν κάθε «νομικὴ» δυνατότητα τῆς ὑπὸ κατοχήν, τῆς μίνυνθα Ἑλλάδος, τῆς κουτσουρεμένης, οἱ ξένες δυνάμεις εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς θὰ χρησιμοποιήσουν τὸ ἐπαίσχυντο, δῆθεν δίκαιον τῆς Ἀγγλίας, διὰ τοῦ ὁποίου ἡ ληστοπειρατικὴ Ἀλβιών, ὅσο τῆς ἔβγαινε τότε, ἔτρωγε τὶς σάρκες τῶν λεηλατημένων πληθυσμῶν. Μὲ τὸ ἄψογον δικονομικῶς ἰσοζύγιον, τὸ ἀποικιοκρατικὸν τοιοῦτον: «Τὰ δικά σου δικά μου καὶ τὰ ὑπόλοιπα ξανὰ δικά μου.» Οἱ δικοί μας - δικοί τους, ὡς φαίνεται, δέχθηκαν τὸ ἀγγλικὸ «δίκαιον», σκυμμένοι, μετὰ ἀπὸ περήφανες, ἀτρόμητες ὑποχωρήσεις…
(β΄) Οἱ δικοί μας - δικοί τους*, κατ’ ἐπιταγήν, δημιούργησαν τώρα αὐτὸ τὸ οἰκτρό, νεόδμητο καινοφανὲς Ταμεῖο μεταβιβάσεως τῆς ἰδιοκτησίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου, τὸ ὁποῖο θὰ τοὺς ὁδηγήσει κατευθεῖαν στὴν Μακρόνησον ἢ σὲ κάποια παρεμφερῆ μεγαλόνησον ἀνυπολήπτου ἀτιμίας. Θὰ μποροῦσαν ἴσως τώρα οἱ Ἀμερικανοί, λόγω ἀχρηματίας τους, νὰ μᾶς δανείσουν, γιὰ τοὺς δικούς μας, τὸ Γκουαντάναμο…
Τί σχεδίασαν γι’ αὐτὸ τὸ Ταμεῖο λεηλασίας ὅλης της περιουσίας τοῦ Δημοσίου; Στὸ ταμεῖο τοῦ αἴσχους μεταβιβάζεται ὅλη ἡ περιουσία τοῦ Ἑλληνικοῦ (πρώην) Δημοσίου (πρώην). Εἶναι, βεβαίως, Ταμεῖον ἐκποιήσεως: Ἔρχεται ὁ ξένος ληστοπειρατής, διαλέγει τὸ κομμάτι ποὺ θέλει, αὐθαιρέτως, στὴν τιμὴ ποὺ λέει αὐτός. Διαγωνισμὸς πλειοδοτικὸς δὲν γίνεται! Ὅλα τὰ λεφτά, μέσα σὲ δέκα μέρες, μπαίνουν γιὰ φύλαξη στὸ δῆθεν «ἑλληνικὸ» Ταμεῖο. Κι ὅσο χρειαστεῖ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς πληρώνει τὰ ἔξοδα γιὰ τὴν συντήρηση-λειτουργία τοῦ πρώην ἑλληνικοῦ ἀγαθοῦ ποὺ ἀπέκτησε μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ ξένος ληστοπειρατής. Ξένοι παρατηρητὲς παρατηροῦν ὅτι δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἀντίστοιχο, ὅμοιο μ’ αὐτὸ τὸ ἑλληνικὸ Ταμεῖο τῆς οὐρανομήκους ξεφτίλας. Ἴσως, ξανὰ κάποτε, γι’ αὐτὸ τὸ αἶσχος μᾶς παρηγορήσει ἡ Μακρόνησος, ὁ «νέος Ἑλληνικὸς πολιτισμός», ὅπως τὴν εἶχε ἀποκαλέσει ὁΠαναγιώτης Κανελλόπουλος, σεμνὸς πολιτικός, σοβαρὸς λόγιος καὶ ἐξίσου σοβαρῶς παράλογος, ὡς ἐμφαίνεται ἀπὸ τὰ τῆς Μακρονήσου του ἔπεα. Νά κι ἄλλο Συναμφότερον…
Ἄλλωστε τὸ εὐρωλησταρχεῖο αὐτὸ τοῦ «Ταμείου» εἶναι τὸ προοίμιο τῆς στάσης πληρωμῶν ἐντὸς τῆς εὐρωζώνης, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιβάλουν οἱ εὐρωχρηματιστὲς μόλις ἀσφαλίσουν τὰ τοκοχρεωλύσιά τους καὶ τὴν διαρπαγὴ τῆς δημοσίας περιουσίας μας. Ξένοι καὶ ἡμέτεροι ἐμπειρογνώμονες μᾶς συμβουλεύουν: Ὄχι ἄλλα δάνεια! Ἤδη μὲ τὸ δάνειο τῶν 130 δισ. τοῦ Φεβρουαρίου 2012 οἱ τοκογλύφοι πλήρωσαν στὸν ἑαυτό τους, γιὰ νὰ ἀσφαλίσουν, διὰ τῆς πληρωμῆς αὐτῆς, τὰ δικά τους τὰ λεφτά. Δραχμὴ δὲν πῆρε ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ αὐτά! Ἀντιθέτως, ἐπ’ ἀόριστον, ὅλες οἱ ἐσωτερικές μας εἰσπράξεις θὰ ἐξυπηρετοῦν πρῶτα τοὺς ξένους. Καὶ σὲ κάποια στιγμή, ἡ Ξενοκρατία, λέγοντας πὼς δὲν εἴμαστε βιώσιμοι, θὰ κηρύξει (μόνη της αὐτή) τὴν «ἑλληνικὴ» στάση πληρωμῶν. Παντοῦ αὐτὸ λέγεται καὶ γράφεται!
Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Κώστα Ζουράρι «Ελληνική Δημοκρατία».
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.
Πηγή: Το Ποντίκι